Trail des Fantomes 2022

Blog Rick Janssen Ultra Trail

Spoken najagen langs de oevers van de Ourthe

De afgelopen twee jaar heb ik de Ardennen in mijn hart gesloten. Als het even zou kunnen, zou ik er elk weekend te vinden zijn. De diversiteit van de prachtige natuur en de hoogteverschillen, ik vind het heerlijk om daar mijn weekenden te slijten. Georganiseerde evenementen loop ik er niet vaak, want ik loop graag op eigen gelegenheid. Toch liep ik er vorig jaar mijn eerste trail evenement met tijdwaarneming en klassement: De Trail des Fantomes 2021. Het was een mooie dag en eindigde op de derde plaats na een krappe 13 uur lopen.

Dit jaar had ik niet de intentie om weer aan de start te verschijnen, maar ik had het vermoeden dat ik met mijn deelname iemand anders over de streep kon trekken om ook aan de start te verschijnen. En zo geschiedde, anderhalve week voor aanvang toch maar een startbewijs bemachtigd.

Op 12 augustus na een dag werken de auto ingepakt en richting landgoed Le Herou. Startnummer en tracker ophalen, tent opzetten op de camping en daarna pannenkoeken eten.
Met de pannenkoeken achter de kiezen het racevest nog gereed maken en dan snel de tent in. Het is inmiddels 22.00u geweest en het is stil op de camping. Stil, behalve bij de tent naast ons. Ik hoorde al dat de betreffende personen met één van de, met alle respect, kortere afstanden meededen en niet eerder dan 10.00u klaar hoefden te staan. Inmiddels richting middernacht en nog altijd worden er drukke gesprekken gevoerd. Niet luidkeels, maar een tent is geen stenen huis natuurlijk. Toch maar vriendelijk gevraagd of het stil(ler) kon zijn gezien de haan die om 2.45u in mijn oren zou gaan toeteren.

En inderdaad, een paar uur later worden we gewekt. Het is een hartstikke heldere nacht en er staat een prachtige volle maan aan de hemel. Ontbijten op dit tijdstip is normaal niet mijn beste eigenschap, maar ik krijg er een enorme hoeveelheid eten in: ca. 500 mL yoghurt met druiven en havermout, ontbijtkoek, drinkyoghurt, 750 mL isotone drank en een sloot heet water.

De start

Ruim op tijd staan we op het startterrein. Het beloofd in de loop van de ochtend behoorlijk warm te worden, maar het plan is om niet te overhaast te beginnen. Ik werk tijdens het wachten nog 2 gelletjes weg om in ieder geval met een volle tank aan de start te staan. Eenmaal 4.00u is er nog altijd weinig beweging richting start en ik verwacht toch eigenlijk nog iets van een briefing. Zelf maar richting start gegaan en zowaar komt er ook beweging bij de organisatie.

Ik loop vandaag op een gloednieuw setje Hoka One One Mafate Speed 4 schoenen i.c.m. Herzog enkelcompressiekousen. Had ik al gezegd dat het de 100km afstand betreft? Ik geloof dat wanneer schoenen goed zitten (en dat is voor mij met Hoka het geval) inlopen onnodig is. Dat gebeurd gaandeweg wel. Daarnaast gebruik ik het Instinct Trail Eklipse 12L racevest welke wellicht voor deze race (en de faciliteiten die het biedt) wat aan de grote kant is, maar het heeft net iets meer comfort dan bijvoorbeeld de 10L variant.

We gaan los om 4.05u en ik nestel me netje bij de kopgroep. Het tempo in de eerste kilometers is prettig en prima vol te houden voor langere tijd. Ik denk na een aantal kilometer om sneller te gaan lopen, maar de dag is nog lang. De drie mannen welke vooroplopen mogen voor mij lekker de route voorlopen in het donker, zodat ik daarmee weinig energie verlies. Het blijkt een prima keuze, want ik zie ze allemaal een aantal keer struikelen en tegen de vlakte gaan.

Na zo’n 7km laat één van de mannen (zonder shirt, alleen racevest – hoe dan?) het tempo iets zakken en lopen we met z’n drieën verder langs de Ourthe, welke op dit tijdstip een heerlijke koelte over de paden verspreid. De pannenkoeken van de avond ervoor beginnen in beweging te komen en een aantal kilometers later is een sanitaire stop onvermijdelijk.

Ik wil graag z.s.m. weer terugkeren bij de heren op kop en loop de opvolgende kilometers in een iets hoger tempo. Wanneer ik de hoofdlampjes weer zie loop ik iets rustiger maar gestaag weer richting de mannen voorop. Er volgt uiteindelijk een prachtige zonsopkomst op het moment dat we net even tussen de bomen uit zijn. Het heeft altijd weer iets magisch, zonsopkomst op een heldere dag in een prachtige omgeving.

Ik plaats mijn voet op een tak of steen en mijn enkel slaat hartstikke dubbel. Ik hoor het kraken zoals ik nog nooit heb gehoord en ben even zoekende in mijn passen.

Onderweg, ergens vooraan

De route vandaag telt 4 verzorgingsposten, maar er is al medegedeeld dat er extra waterpunten zullen zijn. De eerste VP volgt op ruim 22 km waar ik toch iets meer tijd nodig heb dan de andere heren. Het is eigenlijk het eerste moment dat ik de namen zie welke ik steeds aan het volgen ben: Benny Keuppens en Thomas Dunkerbeck. Van Thomas weet ik natuurlijk dat het een gerenommeerde ultraloper is, van Benny weet ik (nog) niets.

Er volgt weer een kort stukje achtervolging en uiteindelijk laat Thomas het tempo iets vieren. Samen met Benny loop ik de kilometers nog makkelijk weg en het duurt dan ook niet heel lang alvorens we de 2e VP op 46km naderen. Dit is weer op landgoed Le Herou waarmee de 1e lus van de route voltooid is. Echter, kort voor dit punt komen we nog bij de Barrage de Nisramont, een oversteek over de Ourthe. In de afdaling hier naartoe maak ik een enorme misstap. Dat wil zeggen, ik plaats mijn voet op een tak of steen en mijn enkel slaat hartstikke dubbel. Ik hoor het kraken zoals ik nog nooit heb gehoord en ben even zoekende in mijn passen. Nu is het niet de eerste keer dat mijn enkels een flinke tik te verwerken krijgen, maar dit is anders. Het duurt langer voordat ik het niet meer voel en er gaat dan ook door mijn hoofd of ik er verstandig aan doe om door te lopen. Eenmaal bij de VP gaat is het gevoel wel weer prima, al zal de adrenaline hier een grote bijdrage aan leveren. Ik besluit toch om door te gaan. Het heeft 4 uur en drie kwartier geduurd om de 46km af te leggen en nu kan de pret echt beginnen.

Inmiddels hebben Benny en ik wat gesprekken gevoerd en weet ik dat er een oceaan aan ervaring in mijn buurt rondloopt. Honderdmijlers, tweehonderdmijlers… ik kan er alleen maar van dromen. Voor Benny is dit een trainingsronde voor Snowdonia (niet het UTMB evenement), ik zeg met enige bescheidenheid dat dit voor mij een opwarmer is voor de Tor de Geants in september. Benny loopt vandaag zonder tracker, wat het voor de volgers via live tracking doet lijken alsof ik een hele lange tijd alleen op kop loop. Gelukkig is de tijdwaarneming van de startnummers er ook nog.
Ook gebruikt hij geen poles, ik blijf het fascinerend vinden. Ik ben maar wat blij met mijn Leki micro vario’s op dit terrein ondanks dat ik er zelf een keer over struikel en ook de grond van dichtbij bekijk.

We hebben de oevers van de Ourthe verlaten en zijn bij Maboge aangekomen. Ik weet nog van vorig jaar dat het ca. 5km lange stuk over asfalt omhoog niet leuk was in het zonnetje. Nu, een jaar later en inmiddels zo’n 30 graden Celsius kijk ik bepaald niet uit naar dit stuk. Echter, de route is niet hetzelfde als vorig jaar en ook op dit stuk is er een wijziging. Het eindpunt van de beklimming is hetzelfde, maar er is gekozen voor een onverhard pad naar dezelfde top wat grotendeels in de schaduw ligt. Duizend maal dank! Ondanks dat het beste er wel wat vanaf is, blijven we gestaag de kilometers weglopen.

Laatste Verzorgingspost (VP)

Richting de laatste VP op 82km merk ik al een tijdje dat mijn maagstreek opgezet is van het vele drinken. Dat, de hitte en vermoeidheid zorgen ervoor dat de eetlust echt weg is. Dat is eigenlijk te vroeg en zo nu en dan kan ik me nog net dwingen om iets te eten.
De VP op 82km komt dan als geroepen. Hier ligt watermeloen welke heerlijk smaakt. Maar het heeft natuurlijk nul-komma-nul voedingswaarde. Dus eigenlijk een stomme keuze.

Gek genoeg voel ik me daarna wel een stuk beter. Met Benny heb ik ergens bij Maboge afgesproken om bij elkaar te blijven tot het eind, met de uitzondering dat wanneer één van ons zich heel sterk voelt dat die gevrijwaard is om de tank volledig leeg te lopen.

Kort na de VP bewatert Benny een struikje terwijl ik doorloop. Ik verwacht hem snel weer naast me maar dat gebeurd niet. Ik loop een paar honderd meter weg van hem en verlies hem uit het oog.
Er volgt een technisch stukje waarbij ik tot mijn ongenoegen een spontane bloedneus krijg. Het duurt een aantal kilometers alvorens dit weer ophoud en het ophalen van mijn neus kost me energie welke ik graag op een andere manier wil inzetten. Daarbij komt het de ademhaling ook niet ten goede.

Na zo’n 9km kom ik terug op het punt waar de VP van 82km staat. Hier is het kiezen om nog even te bevoorraden voor het laatste stukje of doorlopen. Ik kies voor het eerste, omdat ik toch last ervaar van die bloedneus. Ik zie Benny aan komen lopen en weet dat de kleine voorsprong te niet is gedaan.

Wat daarna gebeurd vind ik bijzonder jammer. Ik word wat duizelig en er schiet een stijfheid door het lichaam. Ik weet dat het laatste stuk enorm lastig gaat worden. Het is grotendeels onbeschut en ik kan dan ook niet anders doen dan het tempo volledig te laten vieren.
Ik verlies in de daaropvolgende 9km zo’n 20 minuten op Benny die overduidelijk het sterkste is vandaag. Met een finishtijd van 12h04m58s kom ik volledig gesloopt over de finish.

Na de finish

Het belangrijkste na zo’n uitputtingsslag is drinken en eten. Zoveel als het kan en niet alleen koolhydraten, maar vooral eiwitten. Echter, er staat mij een nieuwe ervaring te wachten: dopingcontrole. Vriendelijke vriend, ik kan nog net op mijn benen staan en nu moeten we eerst naar de auto voor mijn papieren en weer terug om in een bekertje te pissen. Geef me liever wat te drinken en eten!

Ik tref Benny in de wachtkamer, hij ondergaat hetzelfde lot. Het verschil is dat ik direct voldoende urine kan afgeven voor de test en hij nog een tijdje mag blijven. Alleen die kleur, dat staat me voor geen meter aan. De gemiddelde Earl Grey thee is lichter van kleur. Ik weet dat ik enorm moet gaan drinken de aankomende uren. Er volgen nog twee niet hele fijne uren. Ik mis eigenlijk iemand die me dwingt om te eten en te drinken. En belangrijker, iemand die dat voor me haalt want ik heb inmiddels ook mijn enkel kunnen aanschouwen. Dat ziet er niet best uit en ben dan ook benieuwd hoe ik er zondag bij zal lopen wanneer de adrenaline is gezakt.

Tussendoor is de podium ceremonie voor de heren en daarna ga ik mezelf opmaken om de 1e vrouw te zien finishen. Zoals gezegd, ik moest iemand nog een klein zetje geven om mee te doen en dat is met verve ingevuld. Sanne, 1e vrouw en 9e overall in een finishtijd van 14h34m59s. Echt bijzonder, zeker als je kijkt dat het tot bijna middernacht duurt alvorens de 2e en 3e vrouw binnen komen en het podium completeren.

Het is richting 1.00u in de nacht als we weer in de tent liggen. Dit keer is het gelukkig muisstil op de camping en kan het herstel beginnen. Dat herstel gaat waarschijnlijk wat langer duren dan gehoopt, want de nachtrust heeft mijn rechtervoet nog verder doen opzwellen en is blauw van kleur.

Fingers crossed in de laatste fase richting de Tor de Geants!

Door: Rick Janssen

Deel deze pagina: