Op 27 juli stond ik aan de start van de Veluwse Ultra Trail, klaar om de uitdaging van 100 kilometer aan te gaan. Wat volgde was een intens gevecht met mezelf. Ondanks mijn vastberadenheid en voorbereiding, liep de dag uit op een teleurstelling toen ik mijn doel niet bereikte. Het was een ervaring vol waardevolle lessen over doorzettingsvermogen, zelfreflectie en het accepteren van wat soms onvermijdelijk is.
Snelheid was niet mijn doel, ik wilde de 100 kilometer volbrengen
Het was alweer een poos geleden dat ik aan een evenement had deelgenomen, voornamelijk vanwege mijn werk. De ochtend van de VUT100 voelde net als een reünie, ik stond aan de start omringd met deels bekenden en nieuwe gezichten, maar de sfeer was top. Na de race briefing vertrok ik vol goede moed.
Ik begon de race in een rustig tempo en werd veel ingehaald door andere lopers. Toch hield ik mij vast aan mijn plan: rustig van start gaan. Snelheid was niet mijn doel, ik wilde de 100 kilometer volbrengen. Door mijn tempo laag te houden, hoopte ik mijn energie beter te kunnen verdelen over de lange afstand die voor me lag. Ook zou het een warme dag worden, dus die energie zou ik zeker in de middag nog nodig hebben. Het was een bewuste keuze om te focussen op de finish en niet op de klok.
De eerste 17 kilometer gingen als een speer. Zonder het echt door te hebben, vloog ik door het eerste stuk van de race. Ik had op één of andere manier de 10 kilometermelding van mijn horloge gemist en toen ik op mijn horloge keek was ik aangenaam verrast dat ik al 15 kilometer had afgelegd. Ondertussen was de zon ook al flink aan het schijnen en werd het steeds warmer, maar ik was nog fris en gemotiveerd. Op de 17 kilometer was de eerste verzorgingspost waar de vrijwilligers van Trail Events en mijn vrouw me op stonden te wachten. Ik nam even rustig de tijd om wat te eten, te drinken en mijn racevest weer te vullen, voordat ik mijn weg weer vervolgde. Ik voelde mijzelf top…
Het was drie kilometer voorbij de eerste verzorgingspost rond het 20 kilometer punt toen ik even moest plassen. Achteraf gezien vraag ik me af of ik deze stop had moeten maken. Ik weet het niet… Wat ik wel weet, is dat ik na het plassen verder wilde gaan, maar dat toen de pijn toesloeg. Mijn knie deed zo’n pijn dat ik even niet meer kon lopen.
Ik bleef even stil staan naast de trail en probeerde bij te komen. Meteen schoot de gedachte door mijn hoofd, “op deze manier ga ik die 100K niet halen.” Het was een ietwat ontmoedigend moment, maar desondanks kon ik mijzelf weer tot lopen aanzetten, al was het met veel pijn. Het hardlopen ging niet meer zo soepel als daarvoor. Iedere stap was een gevecht en voelde zwaar en pijnlijk. Waar die pijn opeens vandaan kwam? Ik heb geen idee, maar mijn lichaam werkte nu tegen me. Ik wilde op dit moment niet opgeven dus ik ploeterde verder, hopend dat de pijn zou afnemen.
De gedachte om te stoppen was verleidelijk, maar negatieve gedachten zijn slechte raadgevers heb ik geleerd…
Bij de tweede verzorgingspost op 32 kilometer zag mijn vrouw meteen dat er iets mis was. Ik had langer over de afstand gelopen dan gepland en mijn loophouding was veranderd. Ik vertelde wat er aan de hand was, de pijn in mijn knie, maar ik zei er meteen achteraan dat ik door wilde lopen. Die 100 kilometer was mijn doel en ik was vastbesloten die te halen. Ik nam twee paracetamol tegen de pijn en vervolgde mijn weg. De volgende post was maar 6 kilometer verder…
Die 6 kilometer naar de derde post waren een strijd tegen mezelf. Ik moest hele stukken rustig lopen wat mijn tempo aanzienlijk vertraagde. De pijn in mijn knie bleef me maar achtervolgen en elke stap koste me meer moeite dan de vorige. Ondertussen liep ik ook nog eens helemaal alleen en dat versterkte op de een of andere manier mijn negatieve gedachten. Na aankomst bij de derde verzorgingspost zat ik in een diepe negatieve spiraal. De gedachte om te stoppen was verleidelijk, maar negatieve gedachten zijn slechte raadgevers heb ik geleerd, dus nog twee paracetamol en door naar de 50 kilometer.
Op weg naar de 50 kilometer bleven de negatieve gedachten in mijn hoofd spoken. Ik kon stukken hardlopen, maar moest regelmatig even stoppen of gewoon lopen. De paracetamol deed goed zijn werk en zorgde ervoor dat ik nergens pijn had, behalve die knie… Die bleef zeuren. Toen ik bij de verzorgingspost op de 50 kilometer aankwam wist ik dat ik te laat was. De cutoff tijd was 15.00 uur en ik was een paar minuten te laat. Gelukkig was de crew, zoals altijd, fantastisch. Als ik dacht dat ik de overige cutoff tijden wel zou halen mocht ik eventueel verder. Ik twijfelde. Kon ik nog verder? Moest ik het proberen of was het beter om nu op te geven en aan mijn gezondheid te denken? Na tien minuten piekeren besloot ik verder te gaan. Ik zou bij de volgende post wel weer opnieuw een beslissing nemen.
Op zich ging het lopen iets beter. Geen idee… ik denk dat de pijnstillers nu echt hun werk gingen doen. Ik had het idee dat ik weer iets meer vaart kon maken. Ik voelde me weer een beetje optimistisch. Maar na een kilometer of vier maakte ik een navigatiefout. Ik volgde netjes het lijntje op mijn horloge. Op een gegeven moment kwam ik een dame tegen die mij erop wees dat ik de route in tegenovergestelde richting liep en een flink stuk terug moest om weer op de juiste koers te komen. Ik wist nu al dat dit veel tijd zou gaan kosten en mijn kansen om de 100 kilometer binnen de tijd te voltooien ernstig zouden verkleinen. Na een kort moment van nadenken, besloot ik daar midden op de hei toch maar uit de race te stappen. Het had geen zin om nog door te gaan.
Ondanks dat ik uit de race ben gestapt, heb ik veel geleerd deze dag. Het vermogen om door te gaan, zelfs toen ik op wilde geven. Soms moet je accepteren wat je eigenlijk diep van binnen al weet. Er komen nog meer kansen, ik heb nog zo veel mooie plannen in het vooruitzicht. Ondanks dat ik die 100 kilometer niet gehaald heb, ben ik er nu, na een paar dagen rust, toch wel trots op dat ik die 56 kilometer heb gelopen. Met alle tegenslag was dat voor mij al een hele prestatie en misschien was die navigatiefout wel het teken dat ik moest stoppen en een stapje terug moest doen. Ik besef me dat ik ondanks alle tegenslagen en fouten toch zoveel kilometers heb afgelegd en dit geeft me op de een of andere manier veel vertrouwen voor de toekomst.
Ik kijk uit naar de volgende uitdaging. Gewapend met de kennis en ervaring die ik tijdens deze VUT100 heb opgedaan. De volgende keer zal ik weer iets sterker en wijzer aan de start verschijnen. Deze DNF en teleurstelling is slechts een klein stukje van mijn verhaal. Ik weet diep van binnen dat er nog veel mooiere avonturen in het verschiet liggen… Op naar de volgende ultra!!!
Denk je dat jij een ultra aankan en ben je geïnspireerd door Joffrey. Wij organiseren elk laatste weekend van de maand een ultra van 50 kilometer of langer.
Begin jouw avontuur als trailrunner op de mooiste paden van Nederland en wie weet loop jij over een tijdje ook jouw eerste ultra!
Neem een kijkje op onze Trail Events kalender om te zien welke ultra binnen jouw planning past.
Met behulp van cookies kunnen we analyses maken en jouw ervaring op onze website verbeteren, lees meer. Ik snap het