Er zijn veel manieren om je voor te bereiden op lange runs. Ik heb ondertussen aardig wat boeken gelezen en op het internet komen vele varianten voorbij. Toch merk ik dat het stellen van doelen leuke hulpmiddelen zijn bij zulke trainingen. Als ik tegenwoordig een duurtraining doe ben ik toch aardig wat uurtjes onderweg. Regelmatig krijg ik uit mijn omgeving vragen, vaak van niet-lopers, is het niet saai zo lang onderweg….
Is het eigenlijk saai? Je loopt uren achter elkaar, je ziet wel een hoop, maar toch ben je vaak alleen. Nee, het is niet saai, maar je hebt wel een bepaalde mindset nodig om het te kunnen doen. In mijn huidige situatie heb ik mezelf een doel gesteld. De Lavaredo Ultra trail uitlopen. Ik weet dat zo’n tocht waanzinnig zwaar is. Ik weet dat een goede voorbereiding als basis noodzakelijk is en ook weet ik dat je op moet passen voor het over-trainen van je lijf. Dan zul je toch een plan van aanpak moeten hebben. Toch is het belangrijk dat je voor deelname aan UtraTrail in de bergen een goede basis heb. Je lijf zal gewend moeten zijn aan het lange lopen, het liefst met enkele flinke klim en daal trainingen.
Als je al verschillende Ultra’s heb gelopen weet je wat je op zo’n evenement globaal verwachten kan. Na een deelname aan zo’n UltraTrailJe onthoudt de finish, de ontlading van ik ben er en hoef niet meer te lopen. Eigenlijk vergeet je direct de zware momenten die je vlak ervoor nog heb gekend. Toch is het tijdens een UltraTrail handig het besef te hebben dat de zware momenten vaak opgevolgd worden door mooie momenten. Het is voor mij een van de handvaten om toch door te gaan. Bij mijn laatste echte zware run in de Alpen, tijdens de CCC in augustus 2012, heb ik mezelf meerdere malen afgevraagd waar ik in #@87### – naam mee bezig was. ‘Waarom doe ik dit’ of ‘Dit is helemaal niet leuk’. Op dat moment ben je het letterlijk niet eens met jezelf. Het is (te) zwaar, je lijf trilt, je bent (te) moe en in mijn geval was ik nat tot op het bot. Je bent al erg lang bezig en je beseft dat je nog lang verder moet. Op zo’n moment doe ik een beroep op mijn positieve instelling. Ik stel mezelf een soort gerust…. Niet alle negatieve dingen zien maar alleen maar positieve gedachten ruimte geven. Zo van: Goh, al over de helft, of; Nou, natter dan dit is toch niet mogelijk. Of bij een waanzinnige zware klim; Straks heerlijk omlaag… Tja, het zijn voor mij kleine dingen die me al ver hebben gebracht.
Een kenmerk van een de UltraTrails is de lange afstand. Bij de start zie je vele strakke gezichten, we zijn met zijn allen zenuwachtig… Wat gaat er komen, hoe is de vorm van de dag, heb ik de goede kleding met materiaal uitgekozen, etc. Gek genoeg zijn van die zenuwen enkele kilometers na de start niks meer te merken. In het begin is de groep nog vrij groot en loop je nog dicht bij elkaar. Na de eerste 15-20 kilometer vormt er om je heen een groepje van trailers die hetzelfde tempo willen lopen. Mijn ervaring is dat je met deze runners de trail eigenlijk helemaal uitloopt. Taal is geen barrière… je begrijpt elkaar toch wel. Ik heb zware momenten beleefd met een Chinese trailer, met een Japanese trailer en met vele Franse en Duitse trailers. Je houdt elkaar in de gaten en ben individueel toch niet alleen.
Ik ben van mening dat je het meeste leert door te doen. Je leert je grenzen van je eigen kunnen te bepalen en je krijgt een soort van ervaring waar je op terug kan vallen in zware momenten. Waar ik ook veel van heb geleerd is gewoon om me heen kijken. Hoe kleden andere trailrunners zich? Waarom bindt iemand die jas om zijn middel? Waarom zit er tape rond de stokken? Waarom eigenlijk een dubbele Buff in de bergen? Waarom strooit die Fransman nu zout op die komkommers en tomaten bij de verzorgingspost? Allemaal adviezen die je kan zien, maar dan zul je wel moeten leren kijken. Dat van die jas om het middel is verdomt handig als je door de bergen loopt. Je draait een hoek om en je zit pal in de koude wind, nog geen 2km verder windstil. Dat wisselt zich af, handig dus om de jas niet steeds op te bergen. Tape om de stokken hoorde ik van Wilbert…. Handig te gebruiken voor blaren. Die dubbele Buffs zijn erg prettig in een sneeuwbui met harde wind. En zout, ja… dat heb je echt extra nodig onderweg.
Wat voor de een werkt kan voor de ander verkeerd uitpakken. Ik ben de laatste die anderen vertellen wil wat ze MOETEN doen. Ik merk wel dat de manier hoe ik zelf mijn voorbereidingen doe voor mij goed werken. Ik zoek het meer in creatieve trainingen. Een soort van unieke loopjes. Nieuwe omgevingen en vooral bijzondere uitdagingen. Vandaag zag ik een aankondiging van wat Amerikanen voorbij komen. Iets in de strekking van: Loop met ons mee… In 24 uur binnen iedere 3 uur 10km lopen. Dus… In de avond, nacht, ochtend en middag lopen in totaal 80km…. GEWELDIG. Ik vind dat soort trainingen een geweldige uitdaging en, het lijkt mij een uitstekende Endurance training. Zo vond ik de 5×50 Special Heroes Trail ook bijzonder. Nooit eerder gedaan bij aanvang, maar geweldig om te ervaren.
De komende dagen kies ik voor vele trainingen. Ik wil mijn lijf laten wennen aan het lopen. Ik ga niet zo ver dat ik mijn lijf over belast. Een goede rustperiode is ook een prima voorbereiding. Dat bleek bij de CCC… in voorbereiding 2 weken voor de start geen meter gelopen. Een goede basis geeft blijkbaar vele mogelijkheden…
Tot de volgende keer.
Chris van Beem
chris@trail-running.eu
Met behulp van cookies kunnen we analyses maken en jouw ervaring op onze website verbeteren, lees meer. Ik snap het