De Amerongse Berg Ultra

Onverwacht lopen

Enigszins onverwacht, stond mijn tweede ultra ooit en mijn eerste ultra van dit jaar op het programma, de Amerongse Berg Ultra. Onverwacht, omdat ik deze in eerste instantie niet op mijn lijstje had staan voor dit jaar. Althans, wel om te crewen maar niet om te lopen. Dit jaar leek het me een leuke uitdaging om 4 ultra’s te lopen om zo de bronzen medaille van de DUS2025 te halen.

Ik had het mis en ik moet er dan toch echt elk kwartaal één finishen

Op de site staat wel dat je er dan één per kwartaal moet lopen, maar ik interpreteerde dat dus als vier in het jaar. Toch maar even contacten met de organisatie en wat bleek… ik had het mis en ik moet er dan toch echt elk kwartaal één finishen. Dat betekende even de planning omgooien en dus niet crewen, maar inschrijven voor de Amerongse Berg Ultra. Gelukkig was er nog een startbewijs over!

Er was wel een groot verschil met mijn vorige ultra, de Gelderse Poort van afgelopen december. Toen had ik twaalf weken om me voor te bereiden, nu maarliefst vier… whoops… Geen paniek, maar gewoon mijn trainingen doen. Wel een lange duurloop extra inpassen maar verder vertrouwde ik eigenlijk wel op mijn basisniveau van het moment. Qua gezondheid ging het best wel goed dus daar maakte ik me ook geen zorgen om. Ik had er wel vertrouwen in dat ik deze zou finishen.

Vertrouwen voor de start

Op de dag van de ultra had ik hetzelfde gevoel. Niet echt zenuwachtig en met vertrouwen spelde ik mijn startnummer op. Tracker in het racevest en lekker kletsen wat bekenden en nieuwe gezichten. Een minuut of tien voor de start werd iedereen naar buiten geroepen voor het praatje van Chris en voor de start zelf natuurlijk. Na het praatje van Chris werd er een deelnemer, Hugo, naar voren geroepen die alle ultra’s gaat lopen voor het Prinses Maxima Centrum. Hij vertelde waarom hij deze uitdaging is aangegaan. Als iemand anders iets over kanker vertelt wat dichtbij diegene is gekomen voel ik dat altijd sterk. Ik kreeg kippenvel, zeker toen hij het even moeilijk had. Heel tof om zo’n mooi doel te koppelen aan zijn ultra verhaal! En ja, dat zette me wel weer aan het denken. Ik blijf toch een zwak hebben om iets te doen voor goede doelen.

Ik gooide wat Cola en een bounty naar binnen, maar het leverde me vooral een wat misselijk gevoel op. Ik begon ook wat tintelingen in mijn handen te voelen, maar dacht dat dit door de warmte kwam en schonk er niet al te veel aandacht aan en vertrok weer. Een paar kilometer na de post zag ik een klein stronkje over het hoofd. Het was zo’n klein rechtopstaand afgebroken boomstammetje die helemaal tussen de bladeren verscholen stond. Ik struikelde er overheen, maar bleef overeind. Wel voelde ik een steek in mijn hamstring/bilspier aan de linkerkant. Shit… Dat was een serieuze steek die gewoon zeer deed. Het lukte me vanaf dat moment niet meer om mijn tempo vast te houden en kakte flink in. De steken waren soms echt pijnlijk, zeker als het omhoog liep. Ik voelde ook dat mijn heup en hamstring wat stijf werden. Kak… dat worden dan toch nog 20 lange kilometers…

De laatste loodjes

Ik wisselde het rennen met wandelen af, maar echt lange stukken rennen lukte niet meer. De misselijkheid kwam ook weer terug en dat voelde heel oncomfortabel. Uiteindelijk kwam ik toch nog vrij snel aan bij de derde post op 41 kilometer. Daar nam ik echt even tijd om te rekken en strekken, te eten en te drinken. Na een minuut of 10 kwam Jeroen aan bij de post en hij stelde voor om de laatste 10 kilometer samen te doen. Top idee! We wandelden weg bij de post en na een paar honderd meter zijn we gaan rennen. Ik merkte wel dat ik er echt geen tempo in kon krijgen en nadat ik twee saltsticks, een paracetamol en extra van water van Jeroen kreeg heb ik hem laten gaan. Het tempoverschil was te groot en ik wil niet iemand anders z’n ultra verpesten natuurlijk.

Ik twijfelde nog even of het handig was om de route te blijven volgen of dat ik gewoon de kortste weg terug naar de finish moest nemen.

De laatste kilometers waren echt lang en ik was er na 45 kilometer toch wel klaar mee. Mijn benen werden stijver en stijver en de steken hielden ook maar niet op. Ik twijfelde nog even of het handig was om de route te blijven volgen of dat ik gewoon de kortste weg terug naar de finish moest nemen. En zolang ik twijfel blijf ik gewoon het parcours volgen natuurlijk. En zo tikten de kilometers weg tot 50. Toen kwam ik weer op het gedeelte waar we gestart waren en dat betekende nog maar een kilometer en een beetje. Ik dribbelde zoveel als mogelijk was en probeerde de wandelgedeelten zo kort mogelijk te houden. Zo hield ik het tempo nog enigszins acceptabel en het bijna kunnen ruiken van de finish gaf wel motivatie. Nog een paar honderd meter en dan was ik er. Zie ik ineens Jeroen aan komen rennen. Haha mooi! Hij kwam me ophalen, want dat had hij beloofd. Ja dat had hij inderdaad gezegd! Tof dat hij ook echt terugkwam. Inmiddels nog 200 meter. En zo kwam ik na 5 uur en 4 minuten samen met Jeroen over de finish!

Napraten en stoom afblazen

Na de finish even na gekletst met een aantal mensen. Toch fijn om stoom af te blazen na deze toch wat teleurstellend verlopen ultra. Een ultra die goed begon met veel vertrouwen, maar die ging en eindigde zoals ik niet had gedacht. Maar weet je dacht ik. Dat heb ik dan ook een keer meegemaakt… Eenmaal thuis toch is even met m’n vriendin Natascha de ultra doorgesproken. Ik struikelde natuurlijk over dat stronkje, maar we kwamen wel tot de conclusie dat ik gewoon te weinig gegeten had onderweg. Ik had maar één broodje, twee gelletjes en wat cola op in deze 51 kilometer. Daar kwamen waarschijnlijk de misselijkheid en het tintelen vandaan. Mijn spieren kregen te weinig voedingsstoffen binnen, waardoor dat stronkje waarschijnlijk een grotere invloed kreeg dan wanneer ik wel voldoende en op tijd gegeten had.

Vervolgens heb ik nog even goed gegeten en gedronken en redelijk op tijd naar bed gegaan. Maandagochtend voelde ik me 100 keer beter. De hamstring en de bilspier waren nog wel wat stijf, maar geen pijn meer gelukkig. Met het gevoel een goede les geleerd te hebben op het gebied van voeding tijdens een ultra zijn we weer aan de werkweek begonnen. Op naar de volgende ultra!

Meer door Krijn