Lage Vuursche Ultra

Mijn vierde ultra van de Dutch Ultra Series

De dag van de Lage Vuursche Ultra voelde ik me goed. Ik had er zin in en voelde geen zenuwen. Eenmaal op de locatie aangekomen was het leuk om weer een hoop bekenden tegen te komen. Zowel mensen van de crew als lopers. Ik had al besloten om rustig te starten. Dat doe ik elke keer, maar meestal lukt dat niet of nauwelijks. Ik bleef daarom bewust bij Yvo en Wouter omdat hun tempo een stuk lager ligt dan bij mij. En dat beviel prima, maar na een kilometer of 6 merkte ik toch dat ik beter zelf verder kon. Net als bij de vorige ultra liepen we in een lint richting de eerste verzorgingspost. De kleuren in het bos waren schitterend en dat ervaarde ik wel echt als een cadeautje. Grappig ook om het spoor over te steken via een brug. We slingerde door het bos en kwamen langs kasteel Groeneveld. Ik vond het meer een paleis dan een kasteel, maar het zal wel. We liepen er met een grote slinger omheen. Het leken wel de kasteeltuinen. Geen idee of dat het was, maar het was een mooi gedeelte! Dat vond ik uiteindelijk belangrijker.

Dat vond ik uiteindelijk belangrijker

Zaterdag 25 oktober was het tijd voor mijn 4e ultra van het jaar. En als ik deze zou finishen betekende dat ik er elk kwartaal had gelopen. Daarvoor zou ik dan, naast de reguliere medaille, ook een bronzen DUS-plak krijgen als beloning.

De vorige ultra was 4 weken geleden en ik had na de weken blessureleed het hardlopen weer frequenter op kunnen pakken. Het was af en toe wel even plannen, want thuis werd druk geklust door diverse bedrijven aan onze zolder. Dus een aantal weken werklui over de vloer. Daarnaast was ikzelf inmiddels begonnen aan een revalidatietraject voor mijn ongeneeslijke ziekte. Een pittige en wat rommelige periode dus. Maar elke woensdagavond met mijn eigen loopgroep op pad en op de donderdagavond training geven aan de lokale loopvereniging van het dorp wat mij veel mentale energie gaf. In de weekenden de wat langere afstanden. Niet extreem lang, want ik merkte dat ik toch wel wat moe was van het revalidatietraject en van de impact van de klussers. Juist daardoor keek ik erg uit naar deze trail. Even een paar uur door de bossen in een gebied waar ik nog nooit eerder gerend had. Ik hoorde vanuit meerdere mensen dat het een schitterend gebied was dus vol verwachting klopte mijn hart!

Hele natte omstandigheden

De weersvoorspellingen waren regen, regen en nog meer regen. Dat beloofde wat! En eerlijk gezegd vind ik dat fijner dan een warme dag. Maar het blijft natuurlijk een voorspelling, je moet altijd maar zien wat er daadwerkelijk gebeurt op dat gebied. De avond ervoor legde ik mijn spullen klaar en deze keer dus ook maar mijn regenjasje en waterdichte wanten.

De dag van de run voelde ik me goed. Ik had er zin in en voelde geen zenuwen. Eenmaal op de locatie aangekomen was het leuk om weer een hoop bekenden tegen te komen. Zowel mensen van de crew als lopers. Ik had al besloten om rustig te starten. Dat doe ik elke keer, maar meestal lukt dat niet of nauwelijks. Ik bleef daarom bewust bij Yvo en Wouter omdat hun tempo een stuk lager ligt dan bij mij. En dat beviel prima, maar na een kilometer of 6 merkte ik toch dat ik beter zelf verder kon. Net als bij de vorige ultra liepen we in een lint richting de eerste verzorgingspost. De kleuren in het bos waren schitterend en dat ervaarde ik wel echt als een cadeautje. Grappig ook om het spoor over te steken via een brug. We slingerden door het bos en kwamen langs kasteel Groeneveld. Ik vond het meer een paleis dan een kasteel, maar het zal wel. We liepen er met een grote slinger omheen. Het leken wel de kasteeltuinen. Geen idee of dat het was, maar het was een mooi gedeelte! Dat vond ik uiteindelijk belangrijker.

Goede benen en mindeset

Inmiddels liep ik wat meer alleen en dat vond ik heel lekker. De benen voelden goed en de mind was al helemaal top. Na een tijdje kwam ik weer in een groepje te lopen. Een aantal kilometer liep ik met dit groepje mee, maar ik besloot dat ik toch liever zelf ging lopen. Ik wandelde bewust een aantal keer om een gat te creëren. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om gelijk nog een wit broodje met ontbijtkoek te eten en voor ik het wist kwam ik bij de tweede verzorgingspost aan. Dat was rond 31 kilometer. Hier stond ik even wat langer stil. Even een colaatje, een snoepje extra en even kletsen met wat mensen. Het regenen was nu veranderd in steeds buien. De plassen stonden natuurlijk her en der op de paden en ik merkte dat de benen toch wat vermoeid raakten. Wat pijntjes haalden me uit mijn bubbel en ik wandelde weer af en toe, zeker als het hoogtemeters betrof. Ergens rond de 42 kilometer zou de laatste VP zijn en daar keek ik naar uit. Ik kreeg het dan toch pittig, maar wilde zoveel mogelijk blijven dribbelen. Ondertussen genoot ik nog steeds van de prachtige omgeving. Ik passeerde soms echt schitterende plaatjes en wilde er foto’s van nemen. Helaas dacht mijn telefoon daar anders over en bijna elke keer kreeg ik de melding dat er vocht was gedetecteerd. Bij het ontgrendelen opende de telefoon allerlei apps en sites en ik kon drukken wat ik wilde, het ding deed wat het zelf wilde. Dan maar even geen foto’s.

Sterk slot

Na een wat lastigere fase in de trail kwam ik aan bij de 4e VP. Na het nemen van een paar colaatjes, chocolaatjes, snoepjes en het bijvullen van mijn sportdrank nog zo’n 10 kilometer te gaan. Ik kwam lastig op gang, maar toen ik een minuut of 15 had geworsteld leek er ineens een soort automatische piloot in mijn benen te komen. Ik liep de ene na de andere loper voorbij die het zwaar had. Het leek soms of ik vloog. Zo zag het er uiteraard niet uit, maar zo voelde het wel! Mijn pace was ook niet zo snel als in het begin, maar ik voelde me sterk. De paden in het bos waren modderig en er lagen veel plassen. Om de ultra nog wat mentaler te maken liepen we langs de camping. Ik zag mijn eigen auto staan en het horloge gaf toch nog een kilometer of 8 aan. Als je het dan zwaar hebt is dit wel een verleidelijk moment om te stoppen. Ik focuste me er niet op en keek naar voren.

Het leek soms of ik vloog

Meer door Krijn