Leersumse Veld Ultra

Dutch Ultra Series

Zaterdag 27 september 2025 was het tijd voor de Leersumse Veld Ultra. Voor mij de derde ultra op de planning van dit jaar. Na deze ultra zou ik er nog maar één moeten lopen om aan het eind van het jaar de bronzen medaille van de DUS2025, Dutch Ultra Series 2025, te krijgen. Een concept waarbij je elk kwartaal één, twee of drie ultra’s loopt en aan daarmee aan het einde van het jaar een bronzen, zilveren of gouden medaille hebt verdiend.

En daar zal je er één hebben.

Moeizame voorbereiding

En deze derde ultra was weer een hele andere dan de vorige zo bleek. Het begon al bij de voorbereiding op deze trail. Die was er namelijk niet… Een week of 8 voor de trail kreeg ik last van een achillespees, dan wel de directe omgeving daarvan. De aanschaf van nieuwe schoenen van een ander merk bleek niet de verstandigste keuze. Ondanks dat de maat hetzelfde was, was het model wel anders. De hiel liep een stuk smaller af en kennelijk zorgde dat ervoor dat er meer druk kwam op de hiel en achillespees. Ik voelde al een keer een soort prikje in mijn hiel, maar legde niet de link dat dit prikgevoel het begin kon zijn van een blessure. Maar toen ik een snelle halve marathon op asfalt ermee liep, voelde ik op een kilometer of 18 een steek in de pees. Ik schrok en stopte met rennen. Maar omdat het gevoel ook bijna meteen weer weg was liep ik rustig verder. Maar nadat ik thuiskwam bleef ik het voelen, bleef het steken en werd het dikker rondom de achillespees. Dit was wel even nieuw voor me, want ik had tot op heden eigenlijk nooit echt typische hardloopblessures gehad. En daar zal je er één hebben.

In een verhaal op Instagram deelde ik mijn euvel en ik kreeg van meerdere andere lopers hun ervaringen te lezen met deze blessure. Tips, plannen van aanpak en namen van fysio kwamen binnen. Superfijn!

Afbouwen naar actieve rust

Ik schroefde vervolgens mijn wekelijkse kilometers terug tot nihil en probeerde uit te vinden hoe ik hiermee om moest gaan. Wat zou kunnen werken voor mij en wat niet? Ik wandelde vaker een rondje en ik probeerde er ook over te lezen op internet en door een geplande vakantie kon ik ook niet meer naar een fysio, iets met wachttijden… Ik besloot daarom om tijdens onze vakantie vooral te gaan wandelen en een aantal rustige runs te maken en op die momenten aan te voelen hoe het zou gaan.

De achillespees is de sterkste pees in een menselijk lichaam, maar wel slecht doorbloedt. Daardoor herstelt een blessure veel trager dan een spierblessure. Het moet dus eigenlijk doorbloeden om te kunnen herstellen en dus moet je het eigenlijk belasten, maar niet te veel want dan kan je het eigenlijk alleen maar erger maken. Dus waar doe je dan goed aan?

Ik had gelezen en kreeg van anderen ook te horen dat je zo vlak mogelijk moest lopen en dat de pijngrens niet boven 3 van 10 zou mogen zijn tijdens of na het lopen. Dat bleek nog een hele opgave aangezien we onder andere in het Zwarte Woud en in Oostenrijk op vakantie gingen. De eerste runs gingen nog best goed. Gevoelig, maar niet pijnlijk. Een extra rustdag hielp ook voor het herstel. Maar vlak lopen in het Zwarte Woud was echt een uitdaging. Welk rondje ik ook probeerde, aan hoogtemeters geen gebrek. Dat voelde ik wel en het bleek ook te veel van het goede. Op een gegeven moment voelde ik zelfs weer steken in de pees. Ik was heel bang dat de pees ingescheurd was of iets dergelijks. Telefonisch contact met een fysio waaraan ik mijn klachten omschreef leerde me dat de fysio niet aan een scheur in de pees dacht. Het advies: Niet meer hardlopen en zo mogelijk (actieve) rust pakken. Na mijn vakantie zou een echo de schade moeten uitwijzen.

Zo liep ik geen kilometer meer tot we weer terug waren van onze vakantie. De dag erna kon ik gelijk naar de fysio voor de echo. Daar bleek inderdaad dat de achillespees zelf nauwelijks tot geen schade had opgelopen, maar het vetbed (kussentje tussen de pees en het bot) eronder wel. Er was duidelijk schade te zien. Het kon een scheurtje of een breukje zijn. Een blessure die deze fysio nog niet eerder in de praktijk had gezien dus vroegen ze wat ik gedaan had om dit voor elkaar te krijgen. Ze durfden dan ook geen uitspraak te doen over het herstel hiervan. Joehoe, dat heb ik weer…

Lijden in stilte is iets wat me beter afgaat dan steeds praten met iemand.

Testloopjes

Maar er was ook goed nieuws… de pees leek intact en de rust had me goed gedaan. Ik kon wel een testloopje doen, want ze begrepen inmiddels dat ik toch wel graag die ultra wilde lopen. Maar of dat nou echt handig was….

Twee testloopjes en een behandeling bij de fysio en dan zou ik zelf moeten beslissen of ik wel of niet zou gaan. De fysio liet het bewust aan mij, want hij snapte na mijn verhaal aangehoord te hebben dat het lopen voor mij echt belangrijk is. Superfijn!

De testlopen gingen goed en ik liep deze pijnvrij. De reactie was beide keren hetzelfde, namelijk licht gevoelig maar geen pijn. De behandeling deed eigenlijk meer pijn dan het rennen… Wat een opluchting dat ik pijnvrij kon lopen!

Ik besloot dan ook de dag voor de ultra om te gaan lopen om wel te zien waar het schip zou stranden. En zodoende begon ik dan toch aan mijn derde ultra van dit jaar. Amper gelopen en dus herstellende van blessureleed. Bij de startlocatie kwam ik een aantal bekenden tegen en dat is altijd leuk! Even bijkletsen en een soort van gevoel van ’thuiskomen’ krijgen. Toch leuk dat je vaak dezelfde mensen ziet bij zulke runs!

Richting de Leersumse Plassen

Nadat Chris ons ‘weggeschoten’ had liepen we in een lang lint over het parcours richting de Leersumse Plassen. Ik liep ergens halverwege en had voor me en achter me een trein van lopers. Het leek een stuk drukker dan bij de vorige ultra’s. Het duurde tot bij eerste verzorgingspost op 15 kilometer. Daarna kon ik wat meer alleen te lopen. Ik vind dat zelf altijd fijner. Lijden in stilte is iets wat me beter afgaat dan steeds praten met iemand.

Maar het belangrijkste… ik voelde niks van mijn blessure! Dat gaf vertrouwen en ook de tweede verzorgingspost op 31 kilometer haalde ik zonder dat ik iets voelde. Wel merkte ik dat mijn lijf wat vermoeid raakte, maar dat was niet zo gek natuurlijk. De hoogtemeters wandelde ik daarom steevast omhoog om het mogelijke moment van last krijgen uit te stellen. Dat lukte me tot kilometer 36. Er waren wat gedeelten met mul zand geweest waar ik wel echt mijn pees en de directe omgeving daarvan voelde. Geen pijn, maar wel gevoelig. Ik besloot om meer te gaan wandelen en hoopte dat het bij gevoelig zou blijven.

Dat was ook letterlijk zo trouwens, want de hoogtemeters leken voorbij op het profielplaatje. Ik had een boost gekregen en kon weer rennen. Dank aan de onbekende loper!! Ik besefte me nu dat ik deze ultra gewoon zou gaan finishen en dat gevoel gaf me nog meer energie. Ik moest bij het oversteken richting de finish wachten op een passerende auto en heb daarna het laatste stukje gewandeld. Eenmaal op het vakantiepark waar de start en finish waren kon ik weer rennen. Ik liep over voor mij inmiddels bekende stukken van het park en hoorde de finishbel die werd geluid door een andere finisher. Nog een paar meter en dan zou daar de finish zijn. Binnen de 6 uur luidde ik de bel en besefte me dat ik net mijn pittigste ultra tot nu toe uitgelopen had. Pijntje hier en pijntje daar in mijn gestel, maar wel uitgelopen! Maar mentaal geen centje pijn vandaag. Opgeven was vandaag geen optie en dat zal het in de toekomst ook niet zijn! Ik ervoer maar weer eens dat een lichaam tot meer in staat is dan men soms denkt. Ik was fysiek wel echt moe en uitgeput. Ik moest even bijkomen en werd opgevangen door de crew. Even zitten en bijkletsen. Ik merkte dat de vermoeidheid plaatsmaakte voor een toch wel trots gevoel. Ondanks het ontbreken van een voorbereiding en op het feit dat ik deze ultra gefinisht was en nog in de race was voor de bronzen DUS25 medaille!

Meer door Krijn