Lessen in zout, afdalen en nederigheid

3 Lessen uit de Ultraks Matterhorn Sky race (49km, D3.600)

Zermatt is zo’n klein Zwitsers dorpje dat je alleen kunt bereiken door je auto op 10 km afstand te parkeren en dan met een klein boemeltreintje het laatste stukje door de bergen te gaan. Maar de beloning maakt de inspanning meer dan waard – net zoals de Ultraks Matterhorn Sky Race die ik er liep. Deze 49 kms met 3.600 hoogtemeters in de Alpen waren een nieuwe mijlpaal. Veel ging goed en ik heb ook veel geleerd, vooral over zout, afdalen en nederigheid.

De bergen als mijn leermeester

1. Zout

Zout is de belangrijkste bron van natrium, wat belangrijk is voor het regelen van de vochtbalans in het lichaam, het regelen van de bloeddruk en voor een goede werking van spier- en zenuwcellen. Bij ultra-marathons wordt aangeraden om 500-700 mg/L natrium toe te voegen en zelfs nog iets meer bij hogere temperaturen.

Het was na zo’n 25 km. Ik liep goed. Het weer was (nog) goed. Net een afdaling gehad. En toch voelde m’n lichaam gek. Niet echt moe, maar toch een algeheel gevoel van slapte. Ik merkte wat korreltjes in m’n ogen – witte korreltjes! “Zout!” dacht ik. Ik had erg gezweet en ondanks dat ik goed dronk (minstens een halve liter per uur), miste ik blijkbaar toch zout.

Gelukkig was er binnen 2 kilometer een aid station met m’n redding: de zoutste en lekkerste bouillon dit ik ooit gehad heb. En daarna voelde ik me euforisch en kon ik de wereld weer aan.

Prachtige trails met continu uitzicht op de Matterhorn

3. Nederigheid

Een berg als de Matterhorn aanschouwen is een les in nederigheid. Het confronteert me met de grootsheid en de schoonheid en de pure rauwheid van de natuur. En het maakt mij klein als mens.

En ik besef me dat veel zorgen in m’n leven, hoe groot of klein die ook mogen zijn in de ogen van een ander, ook maar klein zijn. In de ogen van de Matterhorn ben ik net als zij zelf, een klont sterrenstof. Maar, in tegenstelling tot haar, slechts een fractie, een radarblib, in de stroming van ruimte en tijd.

Zo bezien lijk ik zo weg te kunnen dwarrelen als stofdeeltje. Maar het voelt juist als vrijheid, als ‘the grounding of the self’ zoals Emerson dat bedoelde in zijn essay “Self-Reliance”. En dat voelt goed, ook al zijn dat de endorfines. Dat maakt niet uit.

Het confronteert me met de grootsheid en de schoonheid en de pure rauwheid van de natuur, en het maakt mij klein als mens.