Waarom doen we dit ook alweer?
Na zo’n klim kijk ik altijd weer uit na de afdaling, waarbij je jezelf weer lekker kunt laten gaan en tijd kunt goedmaken. Dat viel op dit punt helaas flink tegen. De afdaling die volgde was de meest technische die ik tot nu toe afgelegd heb in een trailrun. In plaats van tijd goedmaken, verloren we hier tijd. Dat was mentaal wel even lastig. Ook kwamen we langzaam in het dal bij La Fouly, waar de zon flink scheen en het aanvoelde als 30+ graden. We namen een korte pitstop bij dit aid-station, om goed te kunnen eten en onszelf op te frissen. We hadden niet veel tijd, want waren aan het jagen op de strakke cut-off tijden aan het begin van de race. Eenmaal zittend op een bankje, sprak Robert precies de woorden die ook in mijn hoofd spookten: “Waarom doen we dit eigenlijk ook alweer?”
We raapten onszelf bijeen en begonnen aan de volgende flinke klim van 1.500 verticale meters. Toen begon de mentale strijd, die we niet ieder voor zich voerden, maar samen aangingen. Als je bezig bent met een 100 km race, weet je op 70 km dat je aan het laatste deel van de race begonnen bent. Nu zaten we met bijna 70 km en 5.000 hoogtemeters pas op de helft. Met een tweede nacht in het vooruitzicht. Dat was iets wat wij mentaal even niet konden verteren. In ultraraces zegt je brein vaak tegen je: “het is goed geweest, toch?” Maar je wil niet écht stoppen. Nu was het anders. We waren er wel écht klaar mee. Ons brein was niet meer in staat ons naar de finishlijn te brengen. De koek was op. Die keuze maakten we samen. We realiseerden ons hier ook dat voor ons het echte plezier zit in deze uitdagingen samen aan gaan.
