De avond voor de race
De avond voor de race dwong ik mezelf nog even stil te staan bij de race. Ik wist dat dit 10 à 11 uur zou gaan duren, dat het zwaar zou gaan worden en dat het pijn zou gaan doen. Van Carla had ik geleerd over een ‘dream goal’, een ‘happy goal’ en een ‘acceptable goal’ en dat het belangrijk is om flexibel te kunnen zijn in die doelen. Als het ene niet meer haalbaar is, dan een ander doel wellicht nog wel. Mijn dream goal stelde ik op finishen binnen 9 uur. Happy zou alles tussen de 9 en 11 uur zijn en acceptable zou zijn finishen voor de cut-off time.
Van de tocht wist ik dat er vier grotere heuvels inzitten, waarbij de derde 1.000 meter stijgen naar de top van Nanos is. Mijn inschatting was dat het tot die derde klim redelijk OK zou gaan. Die grote klim wordt zwaar, maar die kon ik wel hebben. 1.000 Meter stijgen doe ik als alpinist wel vaker. Na die klim zou ik op de helft van de route zitten, dus op dat punt zou het mogelijk zijn mijn eindtijd wat beter in te schatten. Tegen die tijd zou ik waarschijnlijk al wel 5 tot 6 uur onderweg zijn en daarmee kwam ik op onbekend terrein. Want mijn laatste langste loop tot nu toe, 50k in Nederland, had 5,5 uur geduurd.
De afdaling zou moeilijk worden, het Sloveense terrein bevat veel losse en grote stenen. En ik weet dat ik in technisch terrein geen sterke daler ben. Alles zou zeer gaan doen; tenen, knieën, bovenbenen, alles. Op dat moment zou ik kunnen denken aan mijn zwaarste beklimmingen, waar je regelmatig 12 tot 14 uur bezig bent met een toppoging onder extreme omstandigheden. Ook aan die bezoekingen kwam altijd een eind. Ik kan het hebben, prentte ik mezelf in. Meer klaar dan dit kon ik er niet voor zijn, was mijn self-talk.
