Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan
In de nacht van 30 op 31 mei 2024 lopen twaalf lopers van Pieterburen naar Schiermonnikoog. Een unieke trail van 34 kilometer. Niet eerder is de Waddenzee in het donker hardlopend overgestoken, ’s werelds grootste aaneengesloten systeem van zand- en moddervlakten dat grotendeels droogvalt tijdens eb. Tijdens de Petzl Nightchallenge doorkruisen de lopers getijdengeulen, zeegrasweiden, mosselbanken, zandbanken, wadden, zoutmoerassen, stranden en duinen. Een uniek gebied op een uniek moment van de dag.
De Waddenzee is een beschermd natuurgebied en werelderfgoed. De Waddentrail, een initiatief van Petzl, is alleen toegestaan onder de juiste begeleiding. Zelfstandig het wad op gaan is verboden.
Het gemak waarmee ik reageer op de vraag “Loop je mee van Pieterburen naar Schiermonnikoog?” verbaast me achteraf. Op het moment zelf twijfel ik geen moment en zeg ik snel en resoluut ja. Ik vind het mooi om nieuwe dingen te doen. Zeker op sportief vlak daag ik mezelf regelmatig uit. Maar het besef waar ik ja op heb gezegd, dat komt pas veel later.
Eigenlijk pas een dag voor vertrek naar het Groningse plaatsje Pieterburen, tot deze trip bij mij alleen bekend van het Zeehondencentrum, komt dat besef. We gaan met een groep van twaalf lopers minimaal dertig kilometer hardlopen. Over de Waddenzee. In het donker.
Wat moet ik meenemen? Hoe koud is het, moet ik veel lagen kleding aan? Of is het juist slim om zo min mogelijk aan te trekken? We kunnen flink nat worden, dan wil je juist zo min mogelijk aan. Toch? En qua schoenen? Heb ik veel grip nodig op de bodem van de Waddenzee? Trailschoenen lopen op zich heerlijk, maar ze zijn wat zwaarder, zeker als ze nat worden. En moet ik sokken aan? Ook die zouden nat en dus zwaarder worden. Maar ga ik uren zonder sokken in natte schoenen lopen dan zitten mijn voeten onder de blaren toch? Navraag bij collega Lotte hielp me niet veel verder. Zij zit met dezelfde vragen. Niemand heeft de oversteek naar Schiermonnikoog immers ooit eerder gedaan.
Hoe lang gaan we erover doen? Organisator Jaap van Petzl, de Franse fabrikant van onder andere klimuitrusting en hoofdlampen, vertelt me dat de tocht minimaal dertig kilometer is. Wel sterk afhankelijk van de omstandigheden op dat moment. De gidsen gaan op basis van het tij en de wind ter plekke de route bepalen.
Jaap bedacht ruim twee jaar geleden dit avontuur en nodigde twaalf goede relaties uit, waaronder de Franse top-trailer François D’Haene. Hij wil met deze groep in het donker als allereerste de Waddenzee hardlopend oversteken. Makkelijker gezegd dan gedaan, want de omstandigheden moeten allemaal gunstig zijn voor een hardlopende oversteek.
En deze keer was het raak
September 2023 leken de omstandigheden ook gunstig. Het tij was goed, de gidsen waren geselecteerd en de stand van de maan leek perfect. De weersvoorspellingen veranderden helaas en de tocht werd op het laatste moment geannuleerd. Het werd mistig en er was kans op onweer. Beide te gevaarlijk. Goed zicht op het Wad en voorspelbare omstandigheden zijn randvoorwaarden voor een veilige overtocht.
De plannen van Jaap gingen weer in de kast en een nieuwe mogelijkheid doet zich pas weer voor in mei van dit jaar. En deze keer was het raak. Het tij en het weer is goed. We konden oversteken.
Aangekomen in Pieterburen krijgen we bij Tuincafé Bertje Jens soep, broodjes en een goede pastamaaltijd. Maar net zo belangrijk is de briefing. Een uur lang leggen de drie gidsen nauwkeurig uit hoe de geplande route eruitziet en krijgen we instructies over wat wel en vooral niet te doen. Belangrijk is vooral dat we bij elkaar moeten blijven. Na twee à drie uur lopen wordt het donker. We hebben goede hoofdlampen, maar alleen op het Wad zwerven is levensgevaarlijk. Aan het eind van de briefing wordt het noodzakelijke materiaal verdeeld over de rugtasjes. Een EHBO-kit beland in mijn rugzakje. Het is half acht in de avond, tijd om te gaan.
Niet lang, want het zwaarste deel moet nog komen
Het plan is dat we na ongeveer drie uur op de helft van onze tocht zijn. Precies de plek waar de organisatie een boot heeft neergelegd. De boot is daar met hoog water naartoe gevaren en ligt op het droge op ons te wachten.
Het eerste deel is prachtig en achteraf gezien het makkelijkste. We starten over de dijk, tussen de schapen, vosjes en vogels en lopen naar de plek waar we het makkelijkste de Waddenzee op kunnen gaan. Makkelijk moet je met een korreltje zeezout nemen, want je zakt weg in de modder en het is de eerste paar honderd meter spekglad. Bij de ene stap is er niets aan de hand en kan je stevig afzetten, bij een volgende stap zak je tot je enkels weg en moet je corrigeren om niet gestrekt op de bodem van de Waddenzee te liggen.
We lopen van het licht naar de schemering. Het is helder en in de verte kun je de vuurtoren van Schiermonnikoog al zien liggen, ons eindpunt die nacht. Het is windstil en waar je ook kijkt, het vlakke rimpelloze laagje water in de Waddenzee weerkaatst de ondergaande zon. Een spiegel zover je kan kijken. De zonsondergang is fabelachtig mooi en we lopen als groep in een mooi tempo noordwaarts. Halverwege en het is helemaal donker, we zijn verschillende geulen overgestoken, hebben duizenden mossels, krabbetjes en Japanse oesters gezien en komen even op adem met verse fruitsalades en energiedrank. Niet lang, want het zwaarste deel moet nog komen.
Het wordt kouder en mijn benen worden moe van de kilometers en het harde werken bij elke afzet. Het is inmiddels voorbij middernacht, het is pikkedonker. Enkel sterren en in de verte het roterende licht van de vuurtoren is zichtbaar. Het laatste stuk over de Waddenzee, nadat we de drie laatste geulen zijn overgestoken, loopt parallel aan het eiland en heeft een relatief vlakke en droge ondergrond. Het water is hier inderdaad erg laag, maar er is een onhandig ribbelpatroon in het zand ontstaan. Daarnaast lopen we al uren op een laagje water. Dit zorgt ervoor dat zand en water je schoen in lopen. Het water stroomt er vervolgens weer uit, het zand blijft achter in je schoen.
Er lijkt geen eind aan te komen en ineens is daar een brede strook met aan weerszijden lampjes. Een soort surrealistische landingsbaan die ons van de Waddenzee het vasteland van Schiermonnikoog op leidt. Urenlang zijn we niemand tegengekomen en ineens klinkt er applaus in de verte. Na een klein stukje mul zand zie ik een groep mensen enthousiast klappen. We zijn aan land en hebben de oversteek gemaakt.
Vanaf hier is het slechts acht kilometer naar het eindpunt. We spoelen het zand uit onze schoenen en lopen door. De route staat nu vast, we zijn niet meer afhankelijk van de route die de drooggevallen zee voor ons in petto heeft. Als groep lopen we verder, het tempo wordt zelfs iets opgevoerd en de vermoeidheid in onze benen verdwijnt. Ineens is daar de vuurtoren en ons eindpunt, hotel De 4 Dames. High fives, lasagne en een koud biertje. Het is inmiddels half twee ’s nachts, we zijn kapot, maar hebben een glimlach van oor tot oor. En een herinnering voor het leven.
Dan hebben we goed nieuws: er is meer! Bij Trailrunning Magazine werken we het hele jaar door met een gepassioneerd team aan een magazine dat verder gaat dan alleen verhalen. We brengen het échte trailgevoel tot leven – in woord en beeld.
In elk nummer vind je verspreid over 100+ pagina’s interviews met opvallende lopers, achtergrondverhalen over unieke trails, trainingstips, materiaaltests en schitterende fotografie die je meteen naar de natuur doet verlangen.
Benieuwd? Neem een kijkje op de website van Trailrunning Magazine voor meer informatie over het huidige magazine en bekijk impressies van vorige edities.
Met behulp van cookies kunnen we analyses maken en jouw ervaring op onze website verbeteren, lees meer. Ik snap het