Yvette haar 1000km Rab Nature Challenge

Waar moet ik de tijd vandaan halen?!

De uitdaging

De Rab Nature Challenge is een uitdaging waarbij ik 1000km in één maand wilde afleggen. Iets dat met mijn rustige tempo lang duurt, heel lang duurt. De uren die ik erin moet stoppen om op die kilometers te komen zijn er veel (lees 150 uur, gemiddeld 5 uur per dag). De Rab Nature Challenge, een uitdaging die niet bedoeld is als doel zelf.

Het Pieterpad

Het idee was om het Pieterpad met een stuk van de GR5 te lopen tijdens deze challenge. Dit is een wandelroute van Hoek van Holland naar Nice in Zuid-Frankrijk. Ik was goed voorbereid, dacht ik, alleen viel dat tegen. Het verschil tussen 2 en 4 kilo op je rug is veel. Het Pieterpad is vaak verhard en ik voelde overdag tijdsdruk om wel op tijd op de camping te zijn. Slaap is belangrijk, maar alle electronica opladen en douchen kost ook tijd.

De eenzaamheid die ik onderweg voelde had ik onderschat. In het weekend zijn er Pieterpad wandelaars om een praatje mee te maken, maar doordeweeks is er niemand. De hoogtepunten waren de momenten die ik deelde met kennissen en vrienden die me opzochten.

Lichamelijk ongemak met eenzaamheid, zorgde ervoor dat ik mentaal ook begon te wankelen. Wil ik dit wel? De dialoog met mezelf zoog me dieper de paincave in, ik genoot hier niet van. Heb ik hiervoor mijn vakantiedagen opgenomen? Ik moet een groot gedeelte van Nederland nog door en daarna moet ik België en Luxemburg nog doorkruisen. Ik ben nog niet eens op de helft. Ik was toch zo’n doorzetter?

Zonder deze tocht zou ik de 1000km niet halen, want ik kan geen 33km per dag lopen. Daar ben ik veel te langzaam voor. 33km, dat is meer dan 4 uur, waar moet ik de tijd vandaan halen?

De tweede week vanuit huis de kilometers maken in bekende gebieden, is dat een optie? Ben ik daar gedisciplineerd genoeg voor? Zak ik dan niet weg in de comfort van thuis en verdwijnt mijn ambitie dan niet? Een beetje zelfkennis heb ik wel, mijn enthousiasme is er vooral aan het begin van mijn trainingsschema, om grote doelen te halen moet ik tussendoor zeker evenementen/avonturen doen, want anders train ik te weinig.

Stoppen?

Mijn gedachtes tijdens de tocht waren niet behulpzaam. Veel twijfel en onzekerheid. Op dag 6 vertrok ik wandelend met een dik, pijnlijk scheenbeen. Elke stap deed zeer. Ik merkte dat sommige bewegingen heel erg veel zeer deden en andere prima te handelen waren. Met de focus op hoe ik mijn voet op de grond plaatste was het te doen, maar elke kleine afwijking daarvan zorgde voor pijnscheuten die door mijn hele been schoten. Enorm frusterend als je elk moment dat je focus verzwakt je lichaam je er pijnlijk aan herinnert dat het gebeurt.

Het frustreerde me dat op de dag dat het mooi weer was en dat ik me weer op trails begaf ik niet kon rennen. Halverwege de dag gingen mijn compressiesokken aan in de hoop dat de pijn daardoor minder zou zijn.

Het besluit om te stoppen was aan het einde van de dag gemaakt, toen ik mijn vriend Casper belde met nog 3km te gaan naar de camping en ik niet meer wist hoe ik voor- of achteruit moest. Casper haalde me op. 377km gedaan en ik gaf op. Was dit dan het einde van mijn Nature Challenge? Grote mond, grote plannen en dan met hangende pootjes terug.

Hoe kan ik toch verder?

Thuis had ik geen spijt dat ik was gestopt. De eerste dag strompelde ik door het huis heen. Ik was ook flink verkouden geworden en heb mokkend op de bank gezeten. Aan het einde van die dag had ik toch besloten dat ik de 1000km wilde halen, mits ik daarmee mijn lichaam niet kapot maak. De tweede week zou ik niet rennen, want dat was te pijnlijk, maar ik zou mijn achterstand zo klein mogelijk proberen te houden.

Een afspraak bij de fysiotherapeut, een bezoek aan de huisarts en echo-afspraak. Alles ging te voet. Daarnaast moest de hond, die niet mee kon naar de afspraken, ook naar buiten. Zo maakte ik de tweede week toch nog 136km (in ongeveer 25 uur).

De eerste 2 weken had ik 513,5km afgelegd en was ik net over de helft, maar er moesten nog vele kilometers gecombineerd worden met werk. De tweede week had ik alles er aan gedaan om de uitdaging nog niet op te geven. De hele dag droeg ik compressiesokken, de huisarts had gezegd dat ik driemaal daags ibuprofen moest slikken. Ik hou niet zo van pillen slikken, dus deed ik het alleen voordat ik naar bed ging. Mijn wandelingen waren zo verspreid mogelijk over de dag, zodat mijn lichaam tussendoor kon herstellen.

De huisarts belde met het nieuws dat er niks kapot was en dat het een ontsteking was in het onderhuidse vetweefsel en dat ze me kon doorsturen naar een sportarts. Ik bedankte voor de sportarts. Een ontsteking gaat wel weg. Ik moet kilometers maken.

Nieuwe motivatie

De onzekerheid en de negatieve gedachtes dat ik het niet kon werden omgebogen tot motivatie. De Rab Nature Challenge is bedoeld om extra momenten te creëren om naar buiten te gaan in je dagelijkse leven. De 486,5km die nog op het programma stonden moesten gedaan worden zoals de uitdaging is bedoeld. Hoe krijg ik dat voor elkaar?

Het plannen begon. Elk weekend moest ik 100km rennen waarbij ik kon kiezen tussen 2 dagen samen 100km of 100km in één dag. Doordeweeks moest er ook 28km per dag worden afgelegd. ’s Ochtends 14km, tijdens de lunch 2km en na het werk nog een rondje. Als ik maandag de 24e vrij zou nemen kon ik ook nog eens het Pieterpad afmaken. Niet de challenge die ik vooraf had bedacht, maar wel een afgeronde trail. Dat is wat er momenteel binnen de mogelijkheden valt. Langzaam begon zich een plan van aanpak te vormen.

Bij het hardlopen ben ik niet de snelste. Over 14 kilometer in een maand waarin ik 1000km probeer af te leggen doe ik 1 uur en 45 minuten over die afstand (ongeveer 7:30 min/km) en mijn collega’s vinden het fijn als ik voor het werk nog even ga douchen. Dit betekent dat plannen belangrijk was en mijn wekker iedere dag om 4 uur ’s ochtends ging. Ontbijten – rennen – douchen – 2e ontbijt – spullen pakken en dan richting het werk.

Nog even volhouden

Elke dag kwam ik dichter bij mijn laatste loopje voor deze uitdaging: de UHUT100.

Ik had me ingeschreven voor de 100km, maar aan het einde van de maand zat het ritme van mijn 3 loopjes per dag er zo lekker in dat ik aan één lus genoeg zou hebben. Een veilige keuze, want ik weet dat ik een 50km kan uitlopen.

Mentaal was ik moe van het elke dag moeten, maar ondertussen had de gewoonte het overgenomen. Zodra mijn wekker ging, deed ik op de automatische piloot mijn hardloopschoenen aan en pas als ik onderweg was werd mijn brein wakker.

Mijn collega’s verbaasden zich over de hoeveelheid snacks die ik tijdens werktijd at achter mijn bureau. Er gingen hele fruitmanden en notenmixen mee en de koelkast stond vol met mijn bakjes kwark.

Soms dwaalden mijn gedachten af naar wat ik hierna zou gaan doen met alle vrije tijd die ik weer terug kreeg. Ik wist niet eens dat ik zo veel tijd over had. Waar besteedde ik dat aan voor deze uitdaging? Wat als ik een Nintendo Switch koop? Twee weken lang alleen maar op de bank liggen en Super Mario naar de overwinning helpen. Dan is mijn gevonden vrije tijd weer mooi ingevuld.

Het laatste stukje

Het werd zaterdag 29 juni. De laatste dag van de Nature Challenge voor mij. De Switch lag thuis te wachten en stond klaar voor een Mariokart-toernooi met Casper. Het enige wat ik moest doen om daar te komen was 50km uitrennen.

De UHUT voelde voor mij als zweven. Zo’n laatste dag om een uitdaging te volbrengen voelt als de kers op de taart. Alle uren heb je hiervoor gedaan.

Onderweg feliciteerden mensen me al met het behalen van de 1000km terwijl ik de laatste kilometers aftikte. De hitte deed me niks en ik heb geen heuvel gevoeld. Het euforische gevoel van er bijna zijn en weten dat je het gaat halen bracht me naar de finish.

De vlaggen van Trailrunning Europe kwamen in zicht en bij de finishlijn wachtte een koebel op me. Ik deed mijn best om er nog een sprintje uit te trekken en tikte de koebel aan. Ik was er! Ongeloof, opluchting, blijdschap. De glimlach ging niet meer van mijn gezicht. Casper en Lotte stonden me bij de finish op te wachten.

Casper die thuis wat extra taken heeft opgepakt zodat ik kon rennen stond net zo breed te grijnzen als ik. De glimlach is bijna een week later nog niet van mijn gezicht.

De medaille heb ik stevig vastgeklemd, want hier heb ik veel voor moeten doen.

Het Closing Event

Zondag was het closing event waar ik als vrijwilliger bij was. Of ze iets aan me hadden weet ik niet, omdat ik vaker met mensen stond te kletsen dan ik de verzorgingspost aanvulde.

Een aantal andere Nature Challengers waren hierheen gekomen om gezamenlijk de challenge af te sluiten. Ik zette geen stap meer, maar ik was er wel bij. Mijn medaille hing om mijn nek. De mensen die ik via de Whatsapp groep had gesproken kon ik nu eens in het echt spreken. Iedereen was trots op zichzelf en elkaar. We deden het alleen, maar toch ook samen.

Maandag hing mijn medaille nog steeds om mijn nek, en die blijft daar voorlopig nog wel een paar dagen hangen.

Dan komt nu de grote vraag: waarom?

Het is lastig om iedere ochtend om 4 uur ’s ochtends op te staan. Het valt tegen om iedere middag na het werk te gaan rennen zodra je thuis komt. Na het eten meteen naar bed toe, want slaap is belangrijk voor het herstel. Waarom doe je jezelf zo iets aan? En waarom is mijn reactie niet “dus het is onmogelijk” als ik bedenk dat ik iedere morgen op 4 uur moet opstaan?

Spijt duurt veel langer dan lichamelijk ongemak. Het is “maar” twee weken dat ik vroeg moet opstaan. Het is maar twee weken dat ik mijn discipline test. Het is aftellen en overzichtelijk. De negatieve gedachtes die ik had tijdens het Pieterpad, komen terug als ik stop met de uitdaging en ik heb een keuze. Kies ik om te stoppen, die gedachtes de tijd te geven en ze te verwerken. Geef ik de nieuwe Nature Challenge-faal gedachtes de ruimte. Ga ik de gesprekken met vrienden en collega’s aan waarin ik moet uitleggen waarom ik het niet heb gehaald?

Of kies ik voor de makkelijke weg en laat ik die gedachtes niet toe door even twee weken te knallen. En dan komt nu het meest tegenstrijdige van deze hele blog:
Waarom wilde ik de 1000 kilometer halen? Om een nieuwe grens bij mezelf te ontdekken. Alleen met falen weet je dat je het maximale eruit hebt gehaald. Dus volgend jaar twee maanden 1000km of 1600km (1000 mijl) in 1 maand? Ik ga weer terug naar de tekentafel op zoek naar een nieuwe uitdaging.

Geïnspireerd geraakt?

Vind jij ook plezier en uitdaging in het lopen van lange afstanden door de natuur?

Trail Events organiseert een Ultra van 50km in het laatste weekend van iedere maand! Drie van deze ultra’s bieden zelfs de mogelijkheid om een 75km of 100km ultra te lopen.

Verleg je grenzen over de mooiste routes van Nederland.

Kijk eens op de Trail Events kalender om te zien welke ultra binnen jouw planning past.

Trail Events kalender