De beste therapie voor een runner’s dip; de Stubai 32k race

De voorbereiding

Waar ik me scherp en gefocust voelde in mijn voorbereiding voor UTVV, voelt het in de weken voorafgaand aan de Stubai race of ik een beetje voor spek en bonen aan het trainen ben. Dat zit vooral tussen mijn oren. Ik heb mijn hoogtemeters en kilometers wel gemaakt.

Daarnaast heb ik ruim een maand getraind met mijn high altitude apparaat. De race gaat tot 3.150 meter en hoe hoger je komt, hoe ijler de lucht. Dat heeft direct invloed op je sportprestaties. Ik heb niet de tijd om ter plekke te acclimatiseren . Daarom laat ik mijn lichaam op zeeniveau wennen aan presteren met minder zuurstof. Hiervoor zit ik drie keer per week 45 minuten op mijn indoor bike met een zuurstofmasker op. Mijn apparaat zet ik op 3.400 meter om zeker te weten dat mijn lichaam straks tot de finish kan blijven presteren. Toch lukt me niet goed om vertrouwen in mijn voorbereiding te krijgen en motivatie voor de race te vinden. Ben ik na het behalen van mijn ultieme ultradoel in mei dan nu in een runner’s dip beland?

De dag ervoor

Ook al heb ik mijn hoogtetraining in Nederland afgewerkt, toch wil ik nog een paar uur op ‘echte’ hoogte zijn en wat hoogtemeters in de benen krijgen. Ik kies voor een wandeling rondom de Elferhütte, makkelijk te bereiken met de Elfer kabelbaan. Dat ritje met de kabelbaan scheelt een aardige klim. De wandeling over de Panoramaweg heeft die dag alleen heel weinig uitzicht. Hopelijk is het morgen beter.

In de avond leg ik mijn spullen klaar. De organisatie heeft een lijst verplichte items doorgestuurd en geeft aan dat daar ook op wordt gecontroleerd. Naast regenjas, het juiste schoeisel en EHBO kit verwachten ze ook lange mouwen, een lange broek, handschoenen en een wollen muts. Dat laatste item ‘vergeet’ ik, de rest gaat mee. Sinds 17:00 uur regent het onafgebroken. Dat belooft wat voor morgen.

Raceday!

Ruim 300 deelnemers verzamelen zich in het startvak. Er zijn veel verschillende nationaliteiten, maar lopers uit Duitsland en Oostenrijk overheersen. Iedereen ziet er ultrafit en zeer voorbereid uit. Deze race is duidelijk niet voor beginners. De regen is inmiddels opgehouden en na een korte briefing (het blijft droog, maar de temperatuur op 2.900 meter is slechts 2 graden) klinkt om stipt 9.00 uur het startschot.

Van de straten van Neustift gaan we al heel snel omhoog, door bossen en over smalle paden. Wat op de kaart relatief vlak leek, blijkt in de praktijk te bestaan uit een hele reeks pittige klimmetjes en steile afdalingen. De route voert ons door weilanden en bossen, langs watervallen en dorpjes. Langzaam klimmen we omhoog. Uitzicht is er niet en dat zal er die dag ook niet komen. Toch wordt het een geweldige trail.

Ik voel me fit, mijn benen voelen goed. Waar ik me eerder weinig gemotiveerd voelde, gebeurt dat hier ter plekke. De route is schitterend, de voedingsposten overdadig, de mensen supervriendelijk. Mijn motivatie groeit per minuut. Als een dieseltje klim ik gestaag verder. Na 23km in de race kom ik aan bij het dalstation van de Stubai gletsjer. Na dit punt gaat het 1.200 meter steil omhoog, naar de finish.

De monsterbeklimming

Die laatste 1.200 meter is opgedeeld in twee stukken. Na 550m zit nog een laatste voedingspost. De eerste 550 meter gaan als een zonnetje. Natuurlijk, het is zwaar, want het gaat steil omhoog, maar ik vind mijn tempo en kan dat vasthouden. Na de voedingspost wordt het een totaal ander verhaal. Voor veel mensen trouwens. Inmiddels zitten we rond de 2.500 meter en behalve dat mijn been- en armspieren er inmiddels wel klaar mee zijn, heeft mijn lichaam meer zuurstof nodig dan dat aanwezig is. Ik raak niet buiten adem, maar ik voel dat het tempo er wel uit gaat. Het laatste stuk is doorbijten.

Meer door Rinske