Innsbruck Alpine Trail and Mountain Festival Trailrunning

Toen Trailrunning Europe door Innsbruck Tourismus gevraagd werd om aanwezig te zijn bij het Innsbruck Alpine Trail and Mountain Festival (IATMF23), was het mijn beurt om naar Innsbruck te gaan.

Tijdens het Festival zijn er naast 6 afstanden (van 7 – 100 km) nog veel meer dingen te doen. Zo is er een expo met standjes van trailrun-merken en andere trail-wedstrijden, een testifal (schoenen testen van verschillende merken) en meet & greets met bekende trailers. Kortom; genoeg te beleven. Innsbruck is niet alleen een paradijs voor trail runners, maar ook een stad met een rijke geschiedenis. Naast het trail runnen kun je genieten van de lokale keuken, historische bezienswaardigheden, en de gastvrijheid van de lokale bevolking. Het festival combineert sportieve uitdagingen met een unieke culturele ervaring.

Het WK Mountain & Trailrunning is van 6 tot en met 10 juni 2023 in Innsbruck & Stubai!

Voorbereiding in Nederland

‘Een goede voorbereiding is het halve werk’, zo dacht ik ook drie maanden geleden toen ik via Trailrunning Europe uitgenodigd werd om het Trailrun festival in Innsbruck te bezoeken. Na een kwakkelende start van het jaar met weinig kilometers in de benen, begon ik weer enthousiast en met een doel voor ogen naar dit weekend toe te werken. Ik had braaf het trainingschema van onze trailrun trainer Alex erbij gepakt en ben 12 weken van te voren begonnen met 3x per week trainen (2x hardlopen & 1x naar de sportschool voor de bovenbenen).

Ik dacht helemaal op schema te liggen, tot vier weken voor mijn race. Een klassieke hardloopblessure kreeg mij te pakken. Ik had namelijk niet 1 maar 2 overbelaste achillespezen… Niet heel gek na een paar maanden niet tot weinig gelopen te hebben, maar vervelend was het wel.

Mijn fysio kon mij gelukkig goed behandelen met de ultra sound techniek, maar trainen werd mij toch ter strengste afgeraden voor drie volle weken… balend van het feit dat ik weer niet kon lopen, ging ik iedere dag een stukje fietsen, deed ik rekoefeningen voor mijn kuiten en ging ik 2x per week naar de sportschool om op de crosstrainer mijn conditie op pijl te houden. Deze activiteiten belastten de achillespezen minimaal en het rekken van de kuit (paar keer per dag 30 seconden per kuit) moest ervoor zorgen dat ik weer pijnvrij kon lopen.

Innsbruck Trailrunning

Tas gepakt en op naar Innsbruck

Op vrijdag aangekomen in Innsbruck was meteen te zien hoe het trail runnen hier wordt beleeft. Het festival trekt trail runners van over de hele wereld en het is een prachtige gelegenheid om andere trailers te ontmoeten, ervaringen te delen en nieuwe vriendschappen te sluiten. Na een afspraak te hebben gehad met Innsbruck Tourismus en na het bezoeken van de trailrun expo was het vrijdagavond tijd om mijn startnummer op te halen. Voordat je je startnummer ontvangt moet je een aantal items laten zien die je meeneemt tijdens de trail; in mijn geval was dat alleen een regenjack, trailschoenen met een goed profiel, en een racevest.

K15 Rookie Trail (17,1 km)

De 17km trail start niet in Innsbruck zelf maar in het 700 jaar oude plaatsje Hall in Tirol, op 563 meter hoogte. Hall is een prachtig bergdorpje met een mooi en gezellig centrum. De organisatie regelt een shuttle bus waar ik een uur voor de start samen met mij mede-trailers in naar boven werd gebracht. De één gepakt met alles wat nodig is voor een ultra, de ander in alleen een hemdje met een klein rugzakje.

Ook bij deze trail maakten ze van de start een groot feest met harde muziek, opzwepende beats en een MC die niet zou misstaan bij een muziekfestival. De warming up was dan ook snel voorbij en voor ik het wist was het aftellen begonnen. Drei, zwei, eins und pang, daar gingen we van start.

Na wat wegversmallingen door het dorpje heen begon het gelijk vals plat omhoog te lopen en werden alle trailers luid aangemoedigd door de inwoners van Hall in Tirol. Na een kilometer of 3 liepen de eerste mensen omhoog en waar ik eerst dacht ‘waarom ga je nou lopen’, kwam ik erachter dat de vaart er bij mij ook helemaal uit was waardoor ik werd ingehaald door wandelaars. Het startsein voor mij om ook te gaan lopen, je spaart energie en het tempoverschil is minimaal.

Innsbruck Alpine Trail and Mountain Festival

Regen

Nu ik toch wat meer tijd had om rond te kijken zag ik links en rechts donkere wolken samenkomen in een gordijn van regen. Waar we de eerste 20 min nog aan het puffen waren van de warmte (25 graden en zon) begon het ineens te waaien en te druppelen. Na 10 minuten gedacht te hebben dat het wel weg zou waaien, begon het te stortregenen en was het tijd voor mijn regenjack. Links en rechts stopten mensen om hun regenjack uit hun racevest te halen om deze aan te doen, ik had hem gelukkig al pak-klaar in mijn racevest zitten en in één beweging had ik hem te pakken. Dat was maar goed ook, want ik zag in de voorbije minuten veel trailers met moeite hun regenjack pakken waarna ze met veel weerstand hun natte armen in het vest probeerden te stoppen.

Tegelijkertijd doemden de eerste echte kuitenbijters op terwijl de trails steeds gladder werden. Een slippertje hier en een uitglijder daar, iedereen had het zichtbaar lastig op dit stuk.

Verzorgingspost #1

Na nog een prachtig stuk omhoog was ik rond 7 kilometer bij de eerste verzorgingspost aangekomen, daar kregen de deelnemers van alles en nog wat voorgeschoteld; fruit, gelletjes, iso-drank, cola, noten en natuurlijk wine gums. Ik ging voor stukjes watermeloen en wat iso-drank, denkende dat ik genoeg in mijn racevest had, verliet ik de post weer, het was tenslotte maar 2,5 kilometer tot de volgende verzorgingspost…

Ik ben er intussen achter dat de kilometers daar niet even lang zijn als de kilometers in Nederland. Na 2 kilometer omhoog lopen (rennen zat er niet meer in) begon ik honger te krijgen. Gelukkig had ik een reep en een gelletje van Innerme bij me, maar waar blijft die tweede verzorgingspost? Ik keek naar de route op mijn startnummer en zag dat die snel zou moeten verschijnen. Nog een bocht en een steil pad omhoog en daar was VP#2, even de hartslag naar beneden brengen en wat eten en drinken. Gezien mijn meegenomen eten al op was, nam ik nog een gelletje voor onderweg mee. GVO’tje dacht ik bij mezelf. Kijkend naar de route was het nog twee keer flink omhoog en daarna kwam het toetje. Alles wat we nu aan hoogtemeters omhoog hadden gelopen, moesten we in de laatste 5 kilometer naar beneden en ik had mezelf voorgehouden dat het naar beneden lopen makkelijker zou gaan dan omhoog.

De laatste helling?!

Ondertussen kwam op de laatste helling de regen nog steeds met bakken uit de hemel. Dit was ook het punt dat ik het koud begon te krijgen en ik had alweer honger. Kennelijk verbruikte ik veel meer dan ik vooraf had gedacht en was ik erg blij dat ik nog een gelletje voor onderweg bij me had. Tijdens het laatste stuk kreeg ik het echt koud en bedacht ik me dat het beter was om harder te gaan lopen zodat ik het weer warmer zou krijgen. Helaas dachten mijn benen hier anders over. Toen ik naar mijn regenjack keek, begreep ik ook gelijk waarom ik het zo koud had, na 1,5 uur in de regen te hebben gelopen was mijn regenjack van binnen en buiten helemaal doorweekt. Gelukkig raakte ik aan de praat met een Oostenrijker die in Innsbruck woonde, hij zei dat we op het laatste “stukje” omhoog zaten en dat daarna het afdalen zou gaan beginnen. Dit deed mijn moraal direct goed en al pratende verdween de honger en kreeg ik het tijdens de afdaling gelukkig ook weer warm.

What goes up, must come down

Afdalen bleek helemaal mijn ding en gedurende de afdaling moest ik denken aan de tip van Chris; kleine stapjes, kleine stapjes, kleine stapjes. De laatste kilometers gingen dan ook heerlijk en ik en mijn Oostenrijkse trail-vriend praatte elkaar richting de finish. Hand in hand de finish over, alsof we al jaren elk weekend samen een trail lopen. Dit is dan ook gelijk het mooie aan de sport trail running; je voelt je altijd gesteund door je mede-trailers en bij iedereen die even stilstaat om te rekken of uit te rusten, hoor je andere lopers vragen of het goed gaat en of ze iets nodig hebben. Kortom, het was een geweldige ervaring en gelukkig hielden mijn achillespezen het goed. Natuurlijk deden ze bij de laatste hellingen omhoog wel pijn, maar de sfeer en het mooie uitzicht vergoeden heel veel.

Op naar München

Zondagochtend moest ik alweer door naar München om de ISPO (outdoor beurs) bij te wonen. Met een euforisch gevoel en een glimlach kijk ik nog een keer achterom naar het mooie Innsbruck. Ik heb Innsbruck al meerdere keren bezocht en het blijft iets magisch hebben. De adembenemende omgeving van Innsbruck, gelegen in de prachtige Oostenrijkse Alpen, biedt een gevarieerd landschap met bergen, bossen en schilderachtige valleien. Het parcours van het festival leidt je door enkele van de meest indrukwekkende gebieden van de regio, waardoor je kunt genieten van een onvergetelijke trailrun-ervaring. Met een glimlach loop ik (verrassend pijnvrij) rond op de ISPO in München, aldaar bezoek ik onze partners en sponsors om te kijken wat ze volgend jaar in petto hebben voor ons trail runners en bedenk ik me wat ik nodig zou kunnen hebben tijdens mijn volgende trail-avontuur.

Bedankt!

Rest mij nog 1 ding en dat is; Vielen dank Colette Vera van Innsbruck Tourismus voor de uitnodiging, de boeking van het hotel en mijn deelname aan de trail.

Ook wil ik onze partners bedanken; Dynafit (Racevest, shirt en broek), Rab (regenjack), Falke (sokken) en Scott (schoenen). Voor allen een groot compliment over de kwaliteit en comfort van jullie producten!

Innsbruck is een absolute aanrader! DANKE Innsbruck!