Limburgs Zwaarste – 100km door de natuur

Chris van Beem Nature Challenge Ultra Trail
Over de auteur
Chris van Beem
Chris is de grondlegger van de Trailrunning Community en is dagelijks actief met de sport trailrunning. Chris is veel in de natuur te vinden en is het liefst onderweg op lange extreme Ultra Trails in de bergen.

In alle vroegte

Mijn avontuur begon op vrijdagmiddag rond 15:00u. toen ik Maarten in Gilze ophaalde. We reden samen naar Geldrop, waar Marek later op de avond ook zou verschijnen. Heerlen vanuit Geldrop is hooguit een uurtje rijden, dus dat is te doen in alle vroegte,… toch? Met een start om 06:00u. in alle vroegte en een ontspannen aanloop met koffie vooraf in Heerlen was een vertrek om 4:00u. vanuit Geldrop toch wel nodig. Goed,… nog een uurtje daarvoor om wakker te worden en eens pannenkoeken te bakken als ontbijt ging om 3:00u. de wekker. Zucht… Vroeg naar bed gaan zit er de avond ervoor dan ook niet in dus,… het lopen van een ultratrail van 100km vergt vaak een aanpassing in je ritme dat toch even ongemakkelijk voelt. Maar dat geeft natuurlijk helemaal niks… Het vooruitzicht te mogen lopen over de schitterende paden in Limburg was op vrijdagavond geweldig en dat was zaterdagmorgen niet anders. Met veel energie reden we naar het mooie Limburg,… De lucht was strak zwart en de temperatuur rond het vriespunt. De ogen waren klein maar de lach was breed. En,… de afstand naar Heerlen vanuit Geldrop is 91,7km en de te lopen ultra trail is 100km… haha,… Ach, afstand is relatief… tijd overigens ook.

De start

Altijd een leuk moment bij aankomst. De brede lach van Willem Mutze geeft je het gevoel van thuiskomen. De ontvangst van Annemarie bij het ophalen van de startnummers is net zo vertrouwd. Hier verzamelen ieder jaar vele liefhebbers in alle vroegte om deel te nemen. Dit jaar was alweer de 9e editie. De sfeer is goed en links en rechts wordt de uitrusting gecheckt en getest. Toch wel weer een dingetje zo’n start. We verlaten de kantine van de voetbalvereniging en staan in de lichte schemer buiten. De lampjes worden aangedaan en iedereen staat ontspannen bij elkaar te wachten tot Willem het tijd vindt om te gaan.

Het plan is om bij elkaar te blijven,… Maarten, Marek en ik. Ik besluit in te stemmen om eens vooraan te starten,… typisch iets voor de mannen, zeker niks voor mij. ‘Hoef je niet te wachten bij de eerste draaihekjes Chris”, hoor ik Marek zeggen… Haha, ja,… klopt. Iets terugzeggen was lastig want Willem gaf het startsein en daar ging de groep direct richting de donkere bossen. Wat een heerlijk gevoel, in een rij de eerste afdaling over een smal pad richting jawel,… het eerste draaihekje. De 100km van Limburgs Zwaarste was begonnen,.. En ik was er klaar voor…

 

Samen lopen

Het lastige van samenlopen is het samenlopen. Zeker bij het lopen van lange afstanden ben ik altijd op zoek naar een soort van balans. Het is geweldig om onderweg met elkaar lol te hebben, idiote dingen uit te halen en net even iets anders te doen dan wanneer je alleen bent. Ondertussen ben ik gelukkig wat wijzer en probeer ik minder enthousiast te zijn in het begin. Maarten en Marek zijn prima (ultra)trailrunners, daarbij lopen ze graag iets harder dan ik. Ga je dan samenlopen,…. dan is dus het lastige van het samenlopen het tempo van het samenlopen. De oplossing is vrij simpel, zelfs praktisch. Gewoon je eigen tempo gaan lopen en blijven genieten van de trail.

Glas zoeken

De eerste 25km van de tocht ben ik bij Marek en Maarten gebleven. Op een gemiddelde snelheid van 10km/u in een draf achter de mannen aan. Ja,.. voorop ging ik niet lopen, want dan werd ik ingehaald en gingen ze harder. Zo gaat dat. De zon verscheen aan de horizon en de bevroren ondergrond werd langzaam opgewarmd. Eigenlijk heeft vanaf dat moment de zon non-stop aan de hemel gestaan. Een superdag in Limburg dus. Met een glimlach denderde ik op een goede snelheid naar beneden en bij het opzetten van mijn zonnebril duwde ik het plotseling het glas eraf… Een super zonnebril van X-Kross, waarbij het niemand lukt om het glas los te halen onder het lopen,… behalve ik. Niet goed vastgedraaid vanmorgen bij het omwisselen van een licht naar een donkerder glas natuurlijk. Maargoed,… daar sta je dan,… in de zon te zoeken naar een doorzichtig glas tussen het gras en de stenen. Niks te zien natuurlijk. Een paar minuten gezocht, het pad een paar keer heen en weer gelopen…. Zucht… Een paar deelnemers passeren me…. tot er eentje aan komt lopen en roept: ‘Alles goed? Waarop ik roep,… “Prima,…. ben alleen het glas van mijn bril verloren”..  Ik spring opzij om hem door te laten,… waarop hij op 30 meter verder inneens roept,… “Bedoel je deze,….?” en hij wees naar rechts naast het pad… Ja,… dat is hem. Goed,… toch weer even een Chris-momentje. Vanaf dat moment was het plan van samenlopen veranderd in alleen lopen,… en dat vond ik prima, ik ging lekker mijn ding doen… hardlopen in mijn tempo door Limburg… nog 75km lang.

Strategie – blokjes van 5

Dan de strategie…. Mindset op 120km en vooral blijven lopen…. Limburgs Zwaarste is een mooie maar zware route. Je ziet geweldige stukken natuur en om bij de mooie vergezichten te komen moet je regelmatig klimmen. Zelf vind ik de afwisseling lekker. Eenmaal over de top begint voor mij het lekkerste gedeelte,… de afdaling. Een onderdeel van de strategie is het rekenen. Blokjes van 5km en eenmaal over de 50km ben ik op de weg terug. Het lopen gaat geweldig deze dag. Geen problemen, geen pijntjes en pas na de 50km begint er een taai stuk…. Volgens mij kwam ik daar Jordy tegen… Hij vroeg me wat de volgende plannen waren en hebben vanaf dat punt een kilometer of 30 samengelopen.  Jordy liep net als ik de UTMB in 2014 en ook de CCC liepen we in hetzelfde jaar. Toch leuk die ervaringen uitwisselen, het lopen ging dan ook samen met hem gewoon door. Soms vielen er van die prettige stiltes. Even niks zeggen, gewoon om je heen kijken en lopen…. de natuur aan je voorbij laten gaan.

Onderweg kwamen we Linda en Els nog tegen, onze trouwe supporters die ons regelmatig tijdens onze tochten ondersteunen. En ja,… die zien meteen hoe het met je gaat,… die kennen me ondertussen. Bij de eerste ontmoeting ging alles prima!… Samen met Jordy kwamen we aan bij een verzorgpost en de sfeer was goed. Even bijtanken en daar gingen we weer…. Jordy voelde zich goed, bij mij ging het rond de 70km even wat minder. Het eten viel verkeerd en het lopen werd een opgave. Rond de 75km merkte ik dat Jordy inhield en ik zei dat hij best zijn tempo verder kon pakken… Niet veel later zag ik Jordy in een gestaagd tempo langzaam voor me uit gaan,.. een prettig en prachtig gezicht zo door de open velden.

100km, toch een eind,… dat vertelde ik mezelf nog maar eens, zo vlak voor de 80km. Ik liep nu 5km alleen en het tempo was aangepast aan mijn mogelijkheden van dat moment. Ik daalde af en plots stond ik opnieuw bij een verzorgingspost. Precies op tijd,… Linda en Els erbij, even bijkomen op de stoeprand. Ik weet niet hoelang ik daar gezeten heb,… 5 of 10 minuten. Ik at wat, belde even naar huis en begon aan mijn laatste 20km… Daar begon ik de afgelopen 9 uur te analyseren. Het ging eigenlijk best lekker. Natuurlijk af en toe een dipje, maar echt diep had ik nog niet hoeven gaan…. Het stelde me gerust… Ok, het was nog wel 20km, maar ach,… dat zijn nog maar 4 blokjes van 5km!

 

Aftellen..

In een lekker tempo kwam ik terug bij het begin van de laatste lus. Nu nog maar een kilometer of 11. De altijd vriendelijke vrijwilligers vingen je op, verzorgden je en bij het wijzen van de weg kreeg je nog een gemeende “Veel succes en plezier bij het laatste stuk” mee… Wat kan de puzzel toch in elkaar vallen. De toch wel wat stijver geworden benen brachten me via de laatste paadjes uiteindelijk bij de allerlaatste verzorgingspost…. Nog 4,7km…. haha. Ik praatte wat met Wilbert Vlassak,.. die op vrijdag besloten had toch maar een 60km te lopen. Wilbert liep zijn eigen tempo en samen met Jan Seuren begonnen we aan onze laatste kilometers.

En dan ben je er!

In de verte zagen we de voetbalkantine en we werden eerste verwelkomd door Linda en Els, daarna door Maarten en Marek. Het schouderklopje van Willem met “Goed gedaan mannen” en,… “Melden jullie je even af”… was voor mij het besef… ‘Ik hoef niet meer te lopen,.. .ik ben er’. In 12 uur en 19 minuten ben ik over alle paden van de 100km route gelopen… toch 2.500 D+ meters en evenveel D-. Goh, wat een heerlijk gevoel. Voor Jan natuurlijk precies hetzelfde… we gingen samen over de finish…

Het was een geweldige dag in Limburg. Ik denk inderdaad dat dit de zwaarste Ultra Loop (Trail) van Nederland is. Ik heb genoten en ben erg blij dat ik zo vroeg in het jaar een 100km afstand kan volbrengen. Zaterdag aanstaande nog een nachttrail van 30km met Carlo,… onze laatste voorbereiding voor het nachtelijke gedeelte van Carlo’s 100 Mile Thames Path avontuur een week later, waarbij ik als buddy de laatste 80km meeloop… Dan 15 mei de Festa Trail… 120km door de bergen…

Wat kan een vooruitzicht soms toch mooi zijn…

 

Tot de volgende keer,

Chris van Beem
chris@trail-running.eu

Wis filter
Filter op categorie
Laden...

Niets gevonden

Deel deze pagina: